فناوري موشكي

موشک پدافندی MIM-3

Nike Ajax اولین موشک عملیاتی پدافند هوایی در دنیا به حساب می آید و اصلیت آن به زمان پس از جنگ جهانی دوم برمیگردد یعنی زمانی که ارتش آمریکا کاملا این مسئله را درک کرده بود که تنها راه حفاظت از آسمان در برابر پرنده ها و به خصوص بمب افکن هایی که در آینده وارد خدمت مشوند و در ارتفاع زیادی پرواز میکنند و دارای سرعتی بیشتر از نمونه های فعلی هستند موشک های هدایت شونده پدافندی است.

برای طراحی و تولید این موشک شرکت Western Electric پیمانکار اصلی در مورد طراحی سیستم موشکی (پرتاب و هدایت) XSAM-G-7 و شرکت Douglas به عنوان پیمانکار اصلی ساخت بدنه موشک انتخاب شد.

اولین شلیک که به صورت غیر هدایت شونده بود در سال 1946 انجام گرفت اما مشکلات موجود در بوستر های راکتی (8 بوستر راکتی در اطراف موشک اصلی برای شتاب بخشیدن به حرکت آن وجود داشتند) برنامه را به تاخیر انداخت تا اینکه در سال 1948 و پس از صرف 2 سال وقت و هزینه مسئولین به این نتیجه رسیدند که به جای 8 بوستر کوچک از یک بوستر بزرگ در زیر موشک استفاده شود تا هنگامی که سوخت بوستر راکتی تمام شد موتور موشک اصلی که از نوع Bell بود و از سوخت مایع استفاده میکرد و برای هدایت از پره های نوک دماغه اش بهره میبرد روشن شود.

در نهایت اولین تست موفقیت آمیز این موشک در نوامبر سال 1951 به وقوع پیوست و این موشک توانست با موفقیت کامل یک هدف پرنده از نوع QB_17 (نمونه کنترل از راه دور بمب افکن B_17) را در آسمان رهگیری و منهدم نماید.

اولین موشک از این سری که در ابتدا SAM-A-7 نام گرفت در سال 1952 از خط تولید خارج شد و اولین سایت پدافندی این موشک 2 سال بعد یعنی 1952 کاملا عملیاتی گردید ؛ در این زمان طبق نامگذاری استاندارد ارتش نام M1 برای آن انتخاب شد اما برای آنکه با پروژه های دیگر از جمله MIM-14 Nike Hercules که Nike B و LIM-49 Nike Zeus که Nike II نام داشت اشتباه گرفته نشود Nike I نامیده شد و در نهایت در 15 نوامبر سال 1956 به عنوان Nike Ajax معرفی گردید.

این موشک از یک سیستم راداری به عنوان LOPAR (رادار کم قدرت جمع آوری اطلاعات) استفاده میکرد که اهدافی که پتانسیل خطر را داشتند در راه دور شناسسایی و انتخاب میکرد و اطلاعا را به واحدد TTR یا رادار تعقیب اهداف منتقل میکرد که در صورت متخاصم شناخته شدن هدف موشک به سمت آن شلیک میشد که این موشک توسط واحد MTR که وظیفه کنترل مسیر موشک تا هدف را بر عهده داشت ، هدایت میشد.

با استفاده از اطلاعات حاصله که توسط سیستم های TTR و MTR به8 دست می امد یک کامپیوتر مسیر را برای رهگیری موشک محاسبه میکرد و مسیر مناسب را جهت این امر به سیستم کنترل موشک اطلاع میداد و هنگامی که موشک در فاصله مناسب از هدف قرار میگرفت سرهای جنگی آن که از نوع ترکش شونده بودند ( در نوک ، دم و مرکز موشک جاسازی شده بودند) با فرمان کنترلر زمینی منفجر میشد و قدرت این انفجار برای به زیر کشیدن هر بمب افکنی (حتی B_29 که به ابر دژ معروف بود) کافی بود.

اما یکی از بزرگترین نقاط ضعف این سیستم موشکی این بود نمیتوانست همزمان با چند هدف درگیر شود و تنها قدرت درگیری با یک هدف را داشت به علاوه هیچ دیتا لینکی بین سایت های مختلف این موشک برای تبادل اطلاعات وجود نداشت که به وسیله آن چند سایت قدرت درگیری با یک هدف واحد را داسته باشند ولی این مشکلات به زودی با ارائه سیستم هدایت و فرمان Martin AN/FSG-1 ملقب به Missile Master که توانایی انتقال خودکار اطلاعات و روند رهگیری را داشت ، حل شد.

از دیگر مشکلات این سیستم پدافندی میتوان به نوع سوخت موتور آن اشاره کرد که علاوه بر دردسر ساز بودن بسیار سمی هم بود همچنین اندازه این سیستم (موشک و رادار ها و سایر اجزای آن) بسیار بزرگ بود و منطقه وسیعی را اشغال مینمود به گونه ای که فقط میشد از آن به عنوان سیستم پدافندی ثابت استفاده کرد و به هیچ وجه پتانسیل تبدیل شدن به سیستم پدافندی متحرک را نداشت.

در سال 1958 تقریبا 200 سایت پدافندی مجهز به این موشک در خاک ایالات متحده وجود داشت که بعدا با نوع پیشرفته تر MIM-14 Nike Hercules جایگزین گردید و آخرین سایت پدافندی Nike Ajax نیز در اواخر سال 1963 از خدمت بازنشسته شد..

البته در سال 1963 به دلیل اعمال سیستم هماهنگ نامگذاری توسط وزارت دفاع آمریکا نام این سیستم به MIM 3A تغییر پیدا کرد که این عبارت به معنای موشک رهگیر متحرک Mobile Intercept Missile بود اما در حقیقت متحرک بودن این سیستم بیشتر تئوری بود تا عملی.

در نهایت تعداد 16000 تیر از این موشک ساخته شد و علیرغم اینکه در سال 1963 در آمریکا از خدمت بازنشسته شد ولی در پایگاه های خارجی و همچنین توسط متحدان این کشور تا سالیان زیادی به خدمت ادامه داد.

مطالب مرتبط :

موشک پدافند هوایی RIM-2

سیستم پدافند موشکی S-200/SA-5 Gammon

خصوصيات

عملكرد: موشک پدافند هوایی

كشور سازنده: آمریکا

شرکت سازنده: Western Electric

طول: 6.40 متر (موشک) و 4.21 متر (بوستر)

قطر: 30 سانتیمتر

وزن: 450 کیلوگرم (موشک ) و 660 کیلوگرم (بوستر)

برد : 48 کیلومتر

سقف پروازی: 21300 متر

سرعت: 2.3 ماخ

پیشرانه: یک موتور راکتی سوخت مایع مدل Bell با کشش 11.6 کیلونیوتن

بوستر: راکتی سوخت جامد از نوع Allegheny Ballistics Lab. M5 با کشش 246 کیلونیوتن

كلاهك: انفجاری شدید و ترکش شونده با وزن 5.44 کیلوگرم (در نوک) و 81.2 کیلوگرم در مرکز و 55.3 کیلوگرم (در دم) موشک

سال ورود به خدمت: 1954

● منبع: http://www.designation-systems.net/dusrm/m-3.html

● نويسنده:محمدرضا

Copyrights©Moshaki-nezami.blogfa.com

برچسب ها : موشک پدافندی ، موشک پدافند امریکایی ، موشک پدافندMIM-3 ، اولین موشک پدافند ، موشک ، موشکی و نظامی ، سایت پدافندی ، دفاع موشکی

+ نوشته شده در شنبه ۲۰ شهریور ۱۳۸۹ ساعت 0:56 توسط محمدرضا |

موشک پدافند هوایی RIM-2

Terrier اولین موشک پدافند هوایی برد متوسطی بود که روی شناور های آمریکا عملیاتی شد ، این موشک نتیجه پروژه زنبور نر (Bumblebee) بود (که هدف از آن طراحی و تولید یک موشک پدافندی بلند برد به نام SAM-N-6 Talos بود که با موتور رمجت کار میکرد) اما هنگامی که کار روی پروژه Talos در حال انجام بود برای برآورد قدرت سیستم هدایت موشک در درگیری با اهدافی پر سرعت (فراصوت) نیاز به وجود یک هواگرد با این سرعت حس شد که با وجود رضایت بخش بودند تست ها مشخص شد کار بر روی پروژه Talos به علت پیچیدگی های زیاد چندین سال به طول خواهد انجامید که همین قضیه موجب شد تا طراحان به فکر سیستمی با برد متوسط بیفتند که سرانجام آن موشک RIM 2 بود.

RIM 2

تست های پروازی Terrier در سال 1951 آغاز شد ولی برطرف کردن نواقص تا سال 1956 به طول انجامید و این موشک در این سال به طور کاملا عملیاتی تحت عنوان SAM-N-7 وارد خدمت در نیروی های مسلح ارتش آمریکا شد.

خط تولید این موشک تحت نام SAM-N-7 شروع به کار کرد اما پس از مدت کوتاهی به دلیل برخی بهسازی ها نام SAM-N-7a Terrier 1a برایش انتخاب شد که به زودی به Terrier BW-0 معروف شد که در این نام حرف B مخفف عبارت Beam-riding به معنی هدایت شونده با پرتو و حرف W مخفف عبارت Wing-controlled به معنای کنترل شونده توسط بالها بود و عدد 0 به معنی سری صفرم بود پس همانطور که معلوم شد هدایت این موشک توسط سیستم هدایتی پرتو نور بود و موشک توسط بالکهایش در آسمان کنترل میشد.

نیروی پیشران این موشک را یک بوستر راکتی سوخت جامد Allegany Ballistics به همراه یک موتور سوخت جامد MW Kellogg تامین میکردند.

نمونه Terrier 1b این موشک قرار بود تا با سیستم های الکترونیکی جدیدی که توسط شرکت APL/Philco طراحی شده بود تجهیز گردد که هیچ گاه به تولید نرسید ....

برای پیگیری مطلب روی لینک ادامه مطلب کلیک کنید

ادامه نوشته

+ نوشته شده در یکشنبه ۱۴ شهریور ۱۳۸۹ ساعت 17:28 توسط محمدرضا |

نخستین کروز( معرفی موشک کروز MGM-1)

موشک MGM-1 ملقب به ماتادور نخستین موشک کروز عملیاتی سطح به سطحی بود که توسط ایالات متحده طراحی و تولید شد.

موشک کروز

اگر چه شباهت ها بین این موشک و موشک معروف آلمانها به نام V-1 را نمیتوان نادیده گرفت ولی بین آنها تفاوتهایی نیز به چشم میخورد که مهمترین آن شاید وجود یک لینک رادیویی که امکان تصحیح مسیر را در حین پرواز به ماتادور میداد باشد، این لینک میتوانست موشک را تا فاصله 1000 کیلومتری همراهی کرده و دقت ان را بسیار افزایش دهد ؛ همچنین این موشک برای رسیدن به این برد از یک موتور توربو جت ( در قیاس با V-1 که از موتور ضعیف تر پالس جت استفاده میکرد) بهره میبرد.

هنگامی که این موشک طراحی و ساخته شد نیروی هوایی آن را به عنوان یک بمب افکن تلقی کرد و به آن عنوان B-61 را داد اما بعدا نام آن تغییر کرده و به موشک تاکتیکی و سپس TM-61 و در نهایت هنگامی که در سال 1963 وزارت دفاع آمریکا سیستم نامگذاری هماهنگ را اعمال کرد نام این موشک به MGM-1 تغییر داده شد.

ادامه نوشته

+ نوشته شده در جمعه ۱۲ شهریور ۱۳۸۹ ساعت 16:37 توسط محمدرضا |

موشک کروز AGM-129

AGM-129 یک موشک کروز پیشرفته با قابلیت رادار گریزی و حمل کلاهک هسته ای میباشد که تنها به وسیله بمب افکن استراتژیک B 52 قابل حمل است.

در ابتدا قرار بود تا این موشک به طور کامل جایگزین نمونه AGM 86 موجود در زراد خانه ارتش آمریکا شود اما به دلیل مشکلات مالی تنها کمتر از 500 تیر از آن ساخته شد و داستان آن از این قرار بود که در آغاز قرار بود تا 2500 تیر از این موشک تولید شود که این میزان بعد ها به 1460 و بعد از آن به 1000 تیر تقلیل یافت و در نهایت تحت تاثیر تبعات پایان جنگ سرد قرار گرفت و پس تولید 460 تیر موشک خط تولید آن برای همیشه بسته شد.

تحقیقات نیروی هوایی آمریکا در مورد یک موشک کروز پیشرفته که قابلیت های رادار گریزی را داشته باشد در سال 1982 (هنگامی که برای فرماندهان این نیرو این مسئله مشخص شده بود که موشک های AGM 86 در آینده نزدیک به وسیله سیستم های پدافند هوایی به راحتی شناسایی و منهدم خواهند شد) شروع شد و یک سال بعد یعنی در سال 1983 قرار دادی با شرکت جنرال داینامیکز برای طراحی و تولید موشکی با نام AGM 129 به امضا رساند.

اولین تست های این موشک در سال 1985 یعنی تنها 2 سال پس از امضای قرار داد به انجام رسید و اولین محموله از این موشک ها در سال 1990 به نیروی هوایی آمریکا تحویل گردید.

AGM 129 از یک موتور توربو فن Williams F112 بهره میبرد و مسلح به همان کلاهک AGM 86 یعنی W-80-1 بود ، ظاهر آن نیز برای اینکه قابلیت کشف سخت تری داشته باشد دستخوش یک سری تغییرات و بهینه سازی ها شامل بالهایی رو به جلو ، سکان عمودی رو به پایین ، اگزوز مسطح محافظت شده (برای سخت تر شدن کشف توسط سیستم ها و موشک های فروسرخ) و ورودی هوایی جدید شده بود که این بهینه سازی ها به افزایش برد آن نیز کمک کرد و این موشک توانست به بردی معادل 3000 کیلومتر برسد که این میزان نزدیک به 20 درصد بیشتر از برد 2400 کیلومتری AGM 86B میباشد همچنین برای هدایت این موشک از دو سیستم هدایت داخلی (INS) و ترکام (TERCOM) به طور همزمام استفده میشد که در این حال ضریب خطای آن بین 30 تا 90 متر گزارش شده بود ولی گویا بعدا برای افزایش دقت ، این موشک را به دریافت کننده های GPS نیز مجهز کرده اند.

اما علیرغم اینکه این موشک برای حمل توسط بمب افکن B 1B Lancer در نظر گرفته شده بود با فروپاشی شوروی و اتمام جنگ سرد تصمیم گرفته شد که برای کاهش خزینه ها توسط بمب افکن B 52H حمل و پرتاب شود که به این منظور این بمب افکن استراتژیک میتواند تا 20 تیر از این موشک (12 تیر در پایلونهای خارجی و 8 تیر در مقرهای داخلی حمل سلاح) را با خود حمل کند.